Dat was schrikken!

Zaterdag begon de dag zoals alle andere dagen. Nouja, iets eerder uit bed, omdat er een Yard Sale was in Otterville, een klein plaatsje verderop. Ik vertrok om 6 uur 'smorgens om mijn schoonzussen te helpen met het klaarzetten van alle spullen voor de yard sale bij Henriette thuis. Gerard zorgde voor de kinderen en kwam iets later. Je moet altijd zorgen dat je op tijd bent, anders zijn de leukste spullen al weg. Doordat het regende was er niet zo heel veel, maar we hebben toch nog wat leuke dingen gevonden. Een oude schommelstoel voor $5,-. Moet een nieuwe verfbeurt en zitting hebben, een tafel (die we natuurlijk ook gaan verven) en een olielamp op electrischiteit.

Ik weet nog niet waar ik hem neer ga zetten, maar misschien vind ik er nog wel een plekje voor. Ik vond hem zo leuk, dat ik hem niet kon laten staan. De tafel en de schommelstoel staan ook nog in de schuur. Voor alle spullen die we hebben, zouden we toch een keer moeten verhuizen ;-), maar wie weet...!
Rond lunchtijd waren we thuis en we zouden snel een boterham eten, want ik was van plan om nog even boodschappen te gaan doen 'smiddags. Maar het liep totaal anders dat we hadden verwacht.
Voor de verandering besloot ik om pindakaas op Sofia's brood te smeren. Nou, dat vond ze erg lekker! Opeens begon ze onder haar kin te krabben en dat vonden we al vreemd. Nu doet ze dat wel vaker, want ze is allergisch voor bijna alles dat gebreid of pluizig is. Opeens zagen we haar bovenlip dikker worden en de schrik sloeg ons om het hart. Ze zal toch geen pinda-allergie hebben?! Langzaamaan begon haar gezicht op te zetten. Tijd om het ziekenhuis te bellen, wat moeten we doen? Maar opeens werd het een stuk erger en belde Gerard gelijk 911. Ondertussen had ik het niet meer! Haar hele gezicht zat onder de bulten, haar ene oog was bijna dicht en haar tong werd steeds dikker. Er flitsen dan allerlei gedachten door je hoofd, waar je eigenlijk niet aan wilt denken. Voor mijn gevoel duurde het heel lang voordat de ambulance er was. Wat als ze niet op tijd zouden zijn? Gelukkig waren ze er al met 4 minuten.
Ik met Sofia de ambulance in en daar gingen we. 'I want you to drive fast, we have to get there!', zei de broeder tegen de chauffeur. Dat klonk nou niet bepaald geruststellend! Sofia werd aangesloten op een apparaat en ondertussen zocht hij naar een injectie om aan Sofia te geven. Sofia bleef lachen en had nog steeds grote belangstelling voor alles wat er om haar heen gebeurde, dat stelde me een beetje gerust.
Nadat ze de injectie had gekregen, stopte de zwelling. Haar hele tong hing uit haar mondje, die paste er niet meer in. Ze zag er zo zielig uit!
Alles stond al klaar toen we in het ziekenhuis aankwamen. Ze kreeg gelijk meer toegedient en gelukkig ging het toen de goede kant op. We moesten 4 uur blijven, voor het geval er iets veranderde. Geleidelijk aan ging de zwelling weg en mochten we weer naar huis. Wat een dag, maar wat fijn dat alles goed mocht gaan! Dat zoiets zo snel kon gaan wist ik niet. We hebben nu twee epi-pens, een voor thuis en een voor onderweg. Als er weer zoiets gebeurd, kunnen we haar gelijk een injectie geven. Maar voorkomen is beter dan genezen! Alles moet weg wat ook maar enigzins met pinda's te maken heeft. Ook moeten we het aan de mensen om ons heen vertellen, zodat iedereen daar rekening mee kan houden. Een hele verandering. We proberen nu zoveel mogelijk informatie te vinden en misschien kan ze nog getest worden voor eventuele andere allergieen.
Het enge is dat als ze weer zo'n reactie krijgt, het waarschijnlijk alleen maar erger wordt. De volgende keer is de kans dus groot dat haar keel ook dicht gaat. Het is goed dat we er nu meer op voorbereid zijn en als het weer gebeurd dat we dan de epi-pen bij de hand hebben.
Sofia heeft er verder niks aan overgehouden. Ze is nog zo jong, dat ze niet beseft hoe gevaarlijk het was. Ze is weer haar happy old self!